Mijn moeder was stervende. Wij stonden met de hele familie om haar bed. Ze was 93 en had de avond ervoor nog haar zorgen met mij gedeeld, maar ze kon helaas niets meer voor ons doen zei ze.
Het is niet nodig, het is goed zo zei ik. Ze was gerustgesteld en wilde slapen.
Ze stierf in ons nabij zijn. Ik kijk er met tevredenheid op terug hoe het is gegaan.

Helaas ging het, een paar jaar later, met mijn vader anders. Hij was oud en kon nauwelijks meer voor zich zelf zorgen.
Na een sombere prognose veerde hij weer op. Hij wilde nog wel een poosje bij ons blijven en graag zijn verjaardag met ons doorbrengen.
Helaas ging het toch snel minder. We kwamen regelmatig op bezoek. De familie woonde echter op afstand en wilde thuis slapen. Het kon nog wel dagen duren dachten we.
‘s Nachts kreeg ik onverwachts een telefoontje. Hij was ingeslapen, alleen.
Als ik er aan denk voel ik nog steeds dat ik tekortgeschoten ben.
Had ik toch niet bij hem moeten waken!

De stichting HEST is bij toeval op mijn weg gekomen. Hun vrijwilligers kunnen ‘s nachts waken.
Ik had er voordien nooit van gehoord, anders had ik ze ingeschakeld.
Hopelijk komt het ook op uw weg, want wij zouden het heel fijn vinden als u zich als vrijwilliger bij ons aansluit.